Eindelijk Afrika

De zon bevlekt het landschap zover mijn oog kan reiken. Ik tast de vlakte af met mijn blik, op zoek naar die ene giraffe, het groepje struisvogels, een eenzame luipaard.

Indonesië 3: ontmoetingen/bijenman

We lopen het dorpje uit, verrukt en betoverd door zijn kleinschalige en rustieke charme. Even staan we stil aan de rand. We bewonderen de woudreuzen die daar staan, zomaar, alsof er helemaal geen menselijke onderbreking was geweest in al dat natuurgeweld. Vragen ons even af waarheen nu, onze ontdekkingslust aangewakkerd door de schoonheid van de dag.

Indonesië 2: ontmoetingen

Ik ben, als rasnomade, ontzettend graag onderweg (maar dat wist u natuurlijk al lang). Waar sommige mensen opzien tegen lange busritten of eindeloze uren op de trein, kan ik er intens van genieten om de wereld langs me heen voorbij te zien glijden, de landschappen en vergezichten die me onverwachts cadeau worden gedaan, de inkijk in momentopnames van levens aan de kant van de weg. Ik smul van al die glimpen, die onvertelde verhalen. Oude vrouwtjes die kromgebogen de veranda staan te vegen, jongemannen die blokken ijs van tientallen kilo's op hun schouders meedragen, mensen met rieten punthoedjes die blootsvoets in het rijstveld staan. Het zijn vluchtige blikken in een andere wereld, vage impressies die honger geven naar méér. Waar denkt dat vrouwtje aan terwijl ze veegt? Wat doen die jongens als het ijs eenmaal is waar het wezen moet? En die mensen op het land, zijn die ook bang voor slangen die door de modder glibberen, op zoek naar blote voeten om te bijten?

                              

Indonesië 1: Landinwaarts

Het aandoenlijke schepseltje roert wild zijn flippers heen en weer. Minuscuul is het beestje, en zijn instinct kent maar één beweging: vooruit, vooruit, vooruit. 

Een hulpeloos konijn (Walter, ik wil een klinker kopen)

Wanneer ik denk dat niemand kijkt (of als het me gewoon niks kan schelen) prevel ik zachtjes Kroatische woorden voor me uit. Ik lees ze op voorbijrijdende bussen en voorbijglijdende uithangborden, en zonder ook maar het flauwste benul te hebben van wat ze betekenen, laat ik ze over mijn tong rollen, over mijn lippen wervelen, vertrouw ik ze toe aan de lucht rondom mij.